Erkekler ağlamaz, demişlerdi...
Erkekler ağlamaz, demişlerdi...
Öylesine inanmıştım ki,
Çok zamanlar yüksek sesle ağlamak istemiştim fakat
Ağlamamak için adeta direniyordum.
Ve bu direnişim 13 Aralık 2016’ya kadar sürdü.
O gün, babam Şah Haydar, Hakk’a yürümüştü.
Öylesine ağladım ki,
„Erkekler ağlamaz“ cümlesi aklıma bile gelmemişti.
Neydi bu yüce his, bilinmeyen o kuvvet?
Halen anlamış değilim.
Babamın maneviyat yolculuğundan sonra,
Daha da yufka yürekli oldum.
Baba kelimesini duyduğumda,
Gözlerim islanmaya ve hatta yaşarmaya başlıyor.
Ve dahası usul usul içimden ağlıyorum.
Sevgili baba can,
Bir de parklarda oturduğumuz, bakındığımız,
Seyrine daldığımız oralara artık gitmek
Hatta görmek bile istemiyorum.
Oralarda gezmek, dolaşmak gelmiyor içimden.
Çünkü hayal gibi, derin bir kuyuya düşmüş gibi ve
O derinlikte baba diye sesleniyorum fakat cevap yok,
O anda yüreğim tarumar oluyor,
Enkaza dönmüş gibi oluyorum canım babam.
Vizyonu açık, bakış açısı geniş, aydın ve
Babam Șah Haydar, çağın adamıydı.
Acaba babam diye mi söylüyorum?
Hayır hayır çünkü Şah Haydar, gerçekten öyle biriydi.
Her yaşın çağına inebilen, engin bir yüreği vardı,
Incinirdi fakat incitmezdi.
Doğru bildiğini söyleyen, yapan ve bazen de
”Oldu bir kere” deyip,
Hatasını öylece itiraf ederdi sevgili babam.
Ey fakirin dostu, koca Şah Haydar!
Seni anlatmak o kadar kolay değildir.
Her fırsatta fakirin, garibanın, muhtaçlının,
Dostunun elinde tutan, karşılıksız yardım eden,
Sevgi ve merhametli babam benim.
Başka bir dondan geleceğine inanıyorum,
Acaba o donda seni tanıyabilirmiyim canım babam?
Bu dizeleri, göz yaşları içinde yazıyorum.
Her tarafta gözlerim seni arıyor çünkü
Seni özlüyorum baba, çok özlüyorum.
Ehli Beyt yazarı ve Seyyid Seyfeddin Ocağı evlatlarından,
=Seyyid Hakkı=