8- Ebu Bekir Hakkında Tartışma

Ebu Bekir hakkında tartışma
Hüsniye Allah’ın peygamberi Hz.Muhammed’in Ehl-i Beyt’inin iyilik ve temizliğini çok açık ve inandırıcı deliller eşliğinde ateşli bir çoşkuyla açıklıyor, öbür mezheplere inananların inançlarının sağlam temellere dayanmadığını gene net bir şekilde ortaya koyuyordu. Hüsniye’nin bu konuşması, Harun Raşid ve yandaşları üzerinde çok etkili oldu. Halife ve ona bağlı olanlar, yolsuzluklarını hatırlayarak şaşkına döndüler. Huzurunda bulunan alimler de etkilenmişti bu durumdan; hiç birinde soru soracak ve söz söyleyecek takat kalmamıştı.

Sessizliği ilk bozan kişi İbrahim Halit oldu: Ey Hizmetçi! Saldırgan eşeğinin dizginlerini iyice elden bırakıp rezalet meydanına sürüyorsun. Peygamberin değerli ashabını ve onlara uyanları kötülüyor, kafir demeye getiriyorsun.Ehl-i Beyt’i sevmek tabiki bütün müslümanlara farzdır, buna kimse itiraz edemez. Fakat ashabı ve halifeleri sevmekte farzdır. Halifeler o makama müslümanların çoğunluğu tarafından seçilerek gelmişlerdir. Özelikle halife Ebu Bekir’den söz etmek isterim: Yüce Allah Gar (mağara) ayetinde Ebu Bekir’i „Peygamberin arkadaşı“ diye anar. Yanlızca bu ayeti bile onun faziletini göstermeye yeter.

Tam bu noktada Hüsniye yerinden kalkıp şöyle seslendi: Kudret ve kuvvet sahibi yüce Allah üzerine yemin ederim ki, Mağara ayetinde Ebu Bekir’in imansızlığını, kötülüğünü ve korkaklığını gayet güzel açıklamaktadır. Ey İbrahim! Mağara ayetinde Ebu bekir’in fazileti hakkında hiç bir şey yoktur. Tam tersine,. Bu ayette, Ebu Bekir’in fazileti nasıl apaçık bir şekilde  görülüyormuş? Açıkla bizde öğrenelim.

İbrahim Halit: Kur’an’ı Kerim, Tövbe suresi, 40. ayette yüce Allah şöyle buyurmaktadır: „Siz ona yardım etmezseniz, hatırlayın ki, kafirler onu yurdundan çıkardıkları zaman yardım etmişti ona. O, iki kişinin ikincisiydi. Hani ikisi de mağarada idiler, arkadaşına, mahzun olma, demişti, şüphe yok ki Allah, ona manevi bir kuvvet ve huzur vermişti. Ve onu sizin görmediğiniz ordularla kuvvetlendirmişti.“

Birincisi, Hz.Peygamber mağaraya giderken Ebu Bekir yanındaydı. Eğer isteseydi, yanına başkasını alır, onu kendine dost ve arkadaş ederdi. Ikincisi, yüce ve aziz Allah Ebu Bekir’i peygamberin arkadaşı olarak beyan etmiştir. Üçüncüsü, Allah’tapeygamber de Ebu Bekir’in üzülmesini istemiyorlardı, ona „korkma“ diye buyurdular. Dördüncüsü; Yüce Allah’ın pek çok buyruğu çoğul anlam taşır. Burada da, öyledir yani Allah, hem peygamber hem de Ebu Bekir ile beraber olduğunu beyan etmiştir. Ebu Bekir hakkında madem ki bu kadar çok fazilet  zikredilmiştir, bu faziletleri inkar etmenin gereği var mıdır?

Hüsniye gülerek şöyle cevap verdi: Ey İbrahim! Işte sana cevabım. Anlattığın şeylere fazilet adı vererek birtakım insanları kandırıyorsun. Ama bil ki, görmesini ve düşünmesini bilen akıllı ve olgun insanlar bu gibi uydurma efsanelere kulak verip inançlarını değiştirmezler. Aktardığın olaylara inanıp birilerinin fazilet sahibi olduğuna ikna olmazlar, öyle insanları Peygamberin Ehl-i Beyt’inin önüne koymazlar.

Birincisi olarak; Hz.Peygamberin Ebu Bekir’i bütün azhabdan üstün tuttuğu ve onu çok sevdiği için kendisiyle beraber beraber mağaraya götürdüğünü söyledin ve bunu Ebu Bekir’in faziletinin bir kanaatı olarak gösterdin. Allah üzerine yemin ederim ki, sen olayın gerçeğini bilmediğin için böyle konuşuyorsun. Senin gibi düşünenlerde yanlış yola sapmışlardır.

Ey İbrahim’ Olay şöyledir; O gün Cebrail inip Hz.Peygambere şöyle dedi: “Kafirler seni bu gece öldürmeye karar verdiler. Ashabın tümüne evlerinden dışarı çıkmamalarını söyle. Ebu Talip oğlu Ali’yi kendi yerine yatır. Senin yolunda canını feda edecek tek insanın Ali olduğunu bil. Sonra da yanlızca mağaraya git.”

Islam peygamberi Hz.Muhammed, Allah’ın bu emrine uydu. Güneş batmadan hemen önce müslümanları yanına çağırdı ve onlara şöyle buyurdu: Ey ashabım! Ey dostlarım! “Allah’ın emri gereği bu gece evlerinizden dışarı çıkmayınız. Izzet sahibi Allah’ın bu emrinin iyilik ve hikmetle dolu olduğunu biliniz.”

Müslümanların emre uyup evlerine gitmelerinden sonra, peygamber Ali’ye hitaben şöyle dedi; “Ya Ali! Allah’ın emri şudur ki, kafirlerin şerrinden emin olmak için bu gece sen benim yerimde yatacaksın. Ben de Mekke’den çıkıp mağaraya gideceğim.”

Bu ilahi emir Ali’ye hiç zor gelmedi. Yaşının küçüklüğüne rağmen bir an bile korkuya kapılmadı. Allah’ın emrini sevgi ve saygıyla yerine getireceğini şöyle bildirdi Hz.Muhammed’e: “Ya Resulullah! Benim bin canım olsa, hepsini Allah’ın emri uğruna feda ederim. Hele bu emir, Allah’ın peygamberi olan senin canının korunması için verilmişse ona kesinlikle boyun eğerim.”

Bu sözler üzerine peygamber efendimiz Ali’yi kucaklayıp öptü,  ağlayarak kendi yerine yatırdı. “Ya Ali, seni Allah’a ısmarladım” diyerek mağaraya doğru yola koyuldu. Biraz gittikden sonra arkadan birisinin geldiğini gördü ve durdu. Yaklaşan kişinin Ebu Bekir olduğunu anlayınca, ona dönerek şöyle dedi: Ya Ebu Bekir! Allah’ın emrini hepinize anlatmış olduğum halde neden dinlemeyip arkamdan geldin?

Ebu Bekir: Ya Resulullah! Senin için korktumve üzüldüm. Evimde oturup seni yanlız bırakmaya gönlüm razı olmadı.

Peygamber efendimiz ne yapacağını düşünürken Cebrail geldi ve Hz.Muhammed’e şöyle dedi: “Ey Allah’ın Elçisi! Allah’ın adına yemin ederim ki, Ebu Bekir’i geri dönmesi için bırakırsan kafirler onu yakalar ve iz sürüp seni katlederler.”

Hz.Peygamber efendimiz çaresiz kalıp Ebu Bekir’i de yanında götürdü. Çaresizdi, çünkü ne kafirlere güveniyordu ne de Ebu Bekir’e.

Ayrıca şunu iyi bil ki, yüce Allah, Ebu Bekir ve yandaşlarının Hz.Peygamberin ölümünden sonra onun Ehl-i Beyt’ine yapacakları haksızlık ve kötülüklerin Kur’an’ı Kerim, Ali İmran suresi, 168. ayette şöyle aöıklamıştır: “Ağızlarıyla, kalplerinde olmayanları söylüyorlardı.”

Ey İbrahim! Ebu Bekir ve yandaşlarının yapacağı fenalıkları öngören buna benzer pek çok ayet vardır.

Ayrıca, Ey ibrahim Halit! Allah’ın elçisi Hz.Muhammed’in ne dosto nede arkadaşı vardır. Onun dostunun Allah, arkadaşı ise Cebrail olduğunu yüce Allah Kur’an’ı Kerim, Tövbe suresi, 41. ayette şöyle açıklamaktadır: “... Ve onu sizin görmediğiniz ordularla kuvvetlendirmişti.”

Ebu Bekir’in, Peygamber’in dostu olduğunu ayetle ispat etmeye çalışıyorsun. Şunu bil ki, doğru asılsız iddialar insana şeref vermez.

Ebu Bekir’in, Hz.Muhammed’e gelecek kötülükleri uzaklaştırmaya yetecek gücü yoktu. Ebu Bekir, din düşmanlarıyla asla savaşmamıştır. Islam’ın zaferi için yürütülen savaşların hiç birinde bulunmamış, kaçmıştır. Islam Tarihçilerinin beyanlarıyla da sabittir ki, Ebu Bekir hiç savaşmamış ve bütün savaşlardan kaçmıştır.

Ayrıca mümin ile kafirin arkadaş olabileceklerini, hatta bir kafirin bir mümine sahip çıkabileceğine ilişkin ayetlerde vardır. Sonuç olarak kafir ile müminin arkadaşlığını doğrulayan bir ayet. (Kur’an’ Kerim, Kehf suresi, 37. ayet): Arkadaşı onunla konuşurken şöyle dedi: “Sen, seni topraktan sonra bir damla sudan yaratan, sonra seni tam bir insan haline getiren Allah’ı mı tanımıyorsun?”

Aynı konuda Kur’an’ı Kerim, Sebe suresi, 46. ayette şöyle buyurmaktadır: “De ki: ben size yanlız bir öğüt ile nasihat ediyorum. Allah rızası için çift çift, teker teker kalkın ve sonra düşünün: Arkadaşınız cinnet getirmiş değildir. Bu, sizi önümüzdeki azaptan korumaya çalışın bir Peygamberden başka bir şey değildir.”

Yine bu konuya ilişkin olarak Kur’an’ı Kerim’in bir başka ayetinde şöyle buyrulmuştur: “Düşünmez misiniz, sahibiniz kimdir?”

Devam edelim Hz.Nuh ve Lut Peygamberin eşleri dahi kafirdiler. Eşek cinsinin Adem oğluyla arkadaş olduğuna dair Arapça da bir atasözü vardır. Ayrıca Ashab-ı Kehf’in köpeğide mağarada onlarla arkadaştı. Bu bakımdan, Ebu bekir’in mağarada Hz.Muhammed’e arkadaşlık etmeside hiçbir fazilet yoktur. Ebu Bekir’in faziletini gösterdiğini iddia ettiğin ayetteki kelimelerden biri de “korkma” kelimesiydi. Sana göre Allah’ın elçisi Hz.Muhammed, Ebu Bekir’i çok sevdiği için ona korkma diye buyurmuştur.

Ey İbrahim Halit! Ebu Bekir’in mağarada iken mahzun olmasının nedeni korku muydu yoksa günah mıydı? Anlat dinleyelim.

İbrahim Halit bu soruya cevap vermeyince, Hüsniye sözlerini sürdürdü.

Eğer, Ebu Bekir, Allah rızası için mahzun olmuş ise, Hz.Peygamberin ona “Allah rızası için mahzun olma” diye buyurmaması gerekirdi. Çünkü böyle bir çağrı onu Allah rızasından uzaklaştırmaya çalışma manasına gelir ki, Peygamber hiç kimseye Allah rızası uğruna korkmaktan uzaklaştırmaya çalışmaz. Yok eğer, Ebu Bekir’in üzüntüsü günahının çokluğundan, itikat ve inancının noksanlığından, Allah’ına ve Peygamberine tam manasıyla inanmamış olmasından kaynaklanıyor ise Ebu Bekir bu arkadaşlıktan hiç bir sevap elde edemez; “mahzun olma” buyruğu hiç bir şekilde ona fazilet sağlamaz.

Şunu iyi bilinki Allah’ın elçisi her zaman kulluğu teşvik, günahı men eder. Ebu Bekir, Peygamberin buyruklarına güvenip inanmadığı için ondan izinsiz hareket etti. Bunu nereden çıkardığımı sorarsanız: Hz.Peygamber mağaraya giderken Ebu Bekir’e şöyle buyurmuştu: “Ben Allah’ın emriyle gidiyorum. Allah, beni düşmanlardan gizleyecek ve koruyacak.”

Ey İbrahim! Gelelim, “Hz.Peygamber Ebu Bekir’i çok sevdiği için kendisine dost ve arkadaş olarak onu da mağaraya götürdü” biçimindeki sözlerine.... Burada da yanılıyorsun. Ebu Bekir Hz.Peygamberin, Allah’ın emri gereğince kafirleri haberdar etmekti” denilse bile yeridir. Onun korkmasına ve telaşlanmasına hiç gerek yoktu, çünkü Resulullah’ınkorunacağını bizzat yüce Allah vaat etmiştir. Böyle ifade edilmiş ilahi bir emir olmasaydı bile yüce Allah Peygamberini korur, öldürülmesine izin vermezdi.

Ebu Bekir’in imanı tam olsaydı, korkmasına gerek kalmazdı. Çünkü yüce Allah Peygamberini koruduğu gibi onu da korur ve yılanın sokmasına izin vermezdi. Kafirler, Peygamberin mübarek ayağının izleriyle mağaraya kadar geldiler ama, izzet ve kudret sahibi yüce Allah Peygamberini düşmanın şerinden korudu.

Sözünü ettiğiniz ayetteki “Allah bizimledir” sözleri, yüce Allah’ın peygamberini korumasına matuftur. Kaldı ki ayet Ebu Bekir’i de kapsayacak biçimde yorumlansa bile, bunda Ebu Bekir’in hannesine yazılacak bir fazilet unsuru yoktur. Kur2an’ı Kerim’de yer alan ve benzeri bir konuda indirilmiş bir ayette (Mucadelet suresi, 7. ayet) şöyle denilmektedir:

“Üç kişi gizli konuşursa dördüncüsü Allah’tır. Beş kişi gizli konuşursa altıncısı Allah’tır. Bundan daha az yada daha çok olsun, nerede olursa olsunlar, Allah onların yanındadır.” Bu ayet hem kafirler, hem Yahudiler, hem Hırıstıyanlar, hem de müminler hakkındadır. Yani aynı ayet fazilet sahipleri için de geçerli  olabilmektedir, sahibi olmayanlar içinde.... Buradan da anlaşılabileceği gibi, yukarıda aktardığın ayetin Ebu Bekir’in fazilet sahibi olduğunu kanıtlama yönünde hiç bir yararı yoktur.

Mesela bir adamın, yanında at, katır, eşek yada benzeri hayvanlardan biri kaçı olduğu halde bir çölde yada bir kervanlardan bir kaçı olduğu halde bir çölde yada bir kervansarayda gecelediğini ve gece yatarken, “Yüce Allah’ım! Beni hayvanlarımla birlikte eşkiya ve hırsızlıktan koru” diye yalvardığını düşünelim, şimdi o hayvanların korunması, onların fazilet sahibi olduğunu mu kanıtlar?

Harun Raşid, her ne kadar Peygamberin Ehl-i Beyt’ine karşı düşmanlık göstermiş bir halife olsada, imam Hüsniye’nin bu sözleri karşısında kahkaha ile gülmekten kendini alamadı. Hüsniye’ye o kadar iltifat gösterdi ki, halifeliği engel olmazsa belki de uzanıp elinden öpecekti.

Hüsniye sözlerini şöyle sürdürdü: Ey İbrahim! Ebu Bekir’in faziletini gösteriyor diye andığın ayet, gördüğün gibi aslında onun korkaklığını ve imanının yetersiz olduğunu ispatlamaktadır. Çünkü yüce Allah, Kur’an’ı Kerim, Tövbe suresi, 40. ayette şöyle buyuruyor: “Allah ona manevi bir kuvvet ve huzur vermişti.”

Görüldüğü gibi ayet yanlızca Hz.Muhammed’i işaret etmektedir. Bir başka deyişli, Ebu Bekire huzur verildiği öne sürülemez. Huzur ve yardım yanlız Hz.Muhammed için değil, Ebu Bekir içinde geçerli olsaydı, o zaman “ona” yerine “onlara” denmesi gerekmez miydi? Allah üzerine yemin ederim ki, bu ayette Ebu Bekir’in iman değil küfür sahibi olduğunu göstermektedir.

Yüce Allah, Kur’an’ Kerim’de iki yerde Hz.Peygamber için “huzur” ayeti indirmiştir. Bunların birincisi üzerinde biraz önce tartıştığımız mağara ayetidir. Öbürü ise Huneyn savaşında İslam ordusunun yenilmesinin ardından aralarında Ebu Bekir, Ömer ve Osmanın da bulunduğu pek çok sahabenin Hz.Muhammed’in savaş meydanında yanlız bırakıp kaçmaları üzerine indirilmiştir.

Onların kaçmalarına karşılık, Hz.Ali ve yetmiş kişiden oluşan yandaşları Peygamberin yanında, başlarından ve canlarından geçerek sonuna kadar kahramanca savaştılar. Yüce Allah, Tövbe suresi, 25. ve 26. ayetlerde şöyle buyurmaktadır: „And olsun ki Allah size bir çok günde ve Huneyn gününde yardım etmişti; hani o gün sayınızın çokluğuna güvenip sevinmiştiniz de bu çokluğunuz hiç bir işinize yaramamıştı. Yeryüzü o kadar genişken daralmıştı size, sonra da geri dönüp çekilmiştiniz. Sonra, Allah Peygamberine ve inananlara manevi kuvvetini vermişti ve göremediğiniz orduları indirerek kafirleri azaba boğmuştu.“

Ey İbrahim! Huneyn savaşında yukarıda isimleri belirtilen Peygamberin yandaşları Hz.Peygamberi yanlız bırakıp kaçtılar.

Yüce Allah hem Hz.Peygamber hem de savaştan kaçmayıp onunla birlikte çarpışan imanlı kişiler için işte bu huzur ayetini indirdi.

Mağara ayetinde ise yukarıda belirttiğimiz gibi huzur yalnızca Hz.Muhammed için indirilmiştir. Eğer Ebu Bekir’de Huneyn olayındaki müminler gibi imanlı olsaydı huzur tıpkı o müminlere verildiği gibi Ebu Bekir’e de verilirdi. Ayette bir kişi yerine  iki kişiye hitap edilirdi ve biz o zaman Ebu Bekir’e de huzur verildiğini kabul ederdik.

Ey İbrahim! Ebu Bekir’in mağarada ki üzüntülü, kederli halinin nedeni, onun günahlı olmasıdır. Huzurunun olmaması, yalnızca imansızlığına işarettir. Sende bu gibi küfre ilişkin hareketleri fazilet sayıyor. Bir takım uydurma hadislerle kendini avutuyor, insanları kandırıyorsun. Belki de kafirden bile daha alçak olan pek çok zalimi ve kötülük sahibini Hz.Muhammed’in Ehl-i Beyt’ine tercih edip, üstün tutuyorsun.

Hz.Ali’nin, kafirleri öldürmesinden korkmayarak canını feda etmek üzere Peygamberin yatağında yattığı mağara olayı gecesinde, yüce ve aziz Allah hem yeryüzünde hemde gökyüzü meleklerine hitap ederek şöyle dedi: „Ey meleklerim! Ben sizlerden ikinize kardeşlik versem, biriniz ötekinin yolunda canını feda eder mi?“

Melekler cevap vermeyince, yüce Allah şöyle buyurdu: „Ey melekler, yeryüzüne inin ve Ebu Talip oğlu Ali’yi ziyarte edin. Edin ki, benim dostumun ve peygamberin yolunda canını nasıl feda ettiğini görün.“

Allah’ın emri üzerine melekler grup grup yeryüzüne indiler, Ali’yi ziyaret edip dualar ettiler. Aynı gece Allah, Ali’yi koruması için Cebrail’i görevlendirdi. Cebrail yeryüzüne indi ve Ali’nin başucunda durarak Hz.Ali’yi korudu. Kur’an’ı Kerim, Bakara suresi, 207. ayet bu olaya ilişkindir ve aynı gece inmiştir: „Öyle insanlar vardır ki, Allah rızasına ulaşmak için kendilerini feda ederler ve böylece Allah’ın rızasını kazanırlar.“ Allah, kullarını pek esirger.

Ey İbrahim! Bu ayet ve yorumu senin kitabında yazılıdır. Abbas oğlu Abdullah’tan şöyle rivayet olunmuştur: Ismail Peygamber babası İbrahim Peygamberin kendisini kurban etme kararına boyun eğmiş, teslim olmuştu. Halbuki İsmail’de Peygamber ve Allah dostuydu ve kendisinin ölümü hak edecek hiç bir fiil işlemediğini gayet iyi biliyordu. Hz.Ali’de aynı İsmail gibi ölüme razı oldu. Bir farkla ki, O’nun canını alacak kişiler, Hz.Muhammed’i öldürmeyi planlayan dinsiz kafirlerdi. O gece müşrikler oy birliğiyle Hz.Peygamberi öldürme kararı alınca, Hz.Ali kendi canını Peygamberin yoluna koyarak Peygamberin canını kurtarmıştır.

Ey İbrahim! Bunu ve Hz.Ali’nin şahsında var olan onca fazileti niçin açıklamıyorsun?

O gecenin sabahında Hz.Ali, Peygamberin ev halkını, hatta deve ve koyunlarını da yanına alarak Mekke’den Medine’ye doğru yola koyuldu. Kafirler, öldürme ve yağma maksadıyla grup grup gelip Hz.Ali’nin önünü kestilerse de, tek bir kişiye ve tek bir hayvana dahi dokunamadılar. Hz.Ali, hepsini sağlıklı olarak olarak Hz.Muhammed’e ulaştırıp teslim etti.

Ey İbrahim! Hz.Ali’nin Hz.Muhammed’in yatağında yatması, Peygamberin ev halkını Medine’ye ulaştırması, tek başına Mekke’ye gidip Tövbe ve Berat surelerini kafirlerin yüzüne okuması… Bunların hepsinin yüce Allah’ın emri üzerine gerçekleştirildiği apaçık değil mi? öyleyse niçin Ali’yi Hz.Muhammed’in halifesi olarak kabul etmiyorsun? Ebu Bekir’e gelince... Peygamberle mağaradan Medine’ye gittiysede, onun Allah yolunda Hicret ettiği öne sürülemez. Çünkü yüce Allah, Kur’an’ı Kerim, Nisa suresi, 100. ayette şöyle buyurmaktadır: Allah için yurdundan göçen yeryüzünde barınacak bir yer bulur ferahlığa erer, kim Allah ve Peygamber yolunda evinden çıkıp hicret ederde sonra ona ölüm gelirse onun sevabı Allah’a aittir.

Hicret’in manasına gelince… Peygamber Allah’a doğru, insanlardan da Peygambere doğru hicret eder. Bu nedenle, insanlar için hakiki manada hicret ancak Peygamberin hicretinin gerçekleşmesinden sonra olabilir. Bu durumda, söyle bakalım Peygamber Allah’a doğru hicret ederken, onun yanında bulunan Ebu bekir, kime hicret etmektedir? Ebu Bekir’in, Peygamberin Allah’a doğru olan hicretine ortak olduğu öne sürülebilir mi? Sonuç olarak diyebiliriz ki, Ebu Bekir’in bu hicrete en küçük bir ortaklığı bile yoktur. Peygamberin hiçreti için Cebrail emir getirmişti, oysa Ebu Bekir’in hicreti için hiç bir emir bulunmamaktadır. Tekrar ediyorum: İnsanlar peygamberlerden önce yada Peygamberlerle birlikte hicret edemezler.

Hüsniye’nin konuşmasını bitirmesinden sonra harun Raşid, veziri Yahya Bermeki’ye dönerek şöyle dedi: Ey Yahya! „Hüsniye, amcam oğlu Ali’nin imam ve halife olması gerektiğini hiç bir tartışmaya meydan bırakmayacak şekilde bütün delil ve belgeleriyle ortaya koydu. Doğrusu, aynı mezhepten olsaydık, onu kendime nikahlardım.“

Yahya Bermeki: Ey zamanın halifesi! Hüsniye ile sizin aynı mezhepten olmanız gerekmez. Her bakımdan mükkemel olduğundan dolayı ona değer vermek ve ikramda bulunmak gerekir.

Harun Raşid: Ey İbrahim! Kaza ve kader ile mağara Olayı tamamen açıklanmış oldu. Şimdi de Allah’ın kelamı olan  Kur’an’i Kadim mi („eski“) hadis mi („yeni“) olduğu tartışmanıza geçmenizi istiyorum. Söyle bakalım bu hususta ne dersin?  

Kitap: Hüsniye
Hazırlayan: Ant yayınları
Ekleyen: Seyyid Hakkı