Hoşgörü ve Hoşgörülü olmak…

Yanlışı kabul etmek, hoşgörü müdür?
Aslında değildir. Çünkü, sadece göz yummak ve görmemezlikten gelmektir. Yanlış yaparsa hoşgörü gösterilir fakat yanlışını kabul etmez ise, o zaman hoşgörü göstermek yerine yanlışı ile mücadele etmek endoğrusu olur. 

Şunu kabul etmek gerekir. Hoşgörü, doğrunun tek olmayabileceğini veya tek olduğu hallerde bile ortak yaşamın ançak uzlaşmayla mümkün olabileceğini ve bu nedenle ortak doğruların bireysel doğrulardan daha öncelikli sayılması gerektiğini anlamış kişilerin tutumu hoşgörüye dayanan bir tutumdur.

Hoşgörü tahammül göstererek değil, istiyerek benimsenen bir tutumdur. Hoşgörüyü nasihat etmek yerine, niçin hoşgörülü olmadığımızı sorgulayan ve uzlaşmaya hazır, bir toplum olmalıyız. Çünkü insanlık gereği, böylesi bir topluma ihtiyacımız vardır. Herkesin benim gibi düşünmesi, yaşaması, kendi doğrularını başkaları tarafından paylaşılmasını, uymasını isteyen insana hoşgörüsüz denir. Hoşgörü, eğitimin en nihai sorunlarından biridir.

Hoşgörü, aslında cahilikte en tehlikelisi eğitimli yani okumuş cahillerlen savaşmaktır. Hoşgörünün diğer bir olgusuda, psiklojik durumdur. Neden derseniz? Bunun arkasında, güvensizlik ve korku yatar. Çünkü kendini yenilemekten, değişmekten-değişikliklerden, alışkanlıklarından vaz geçme korkusu yatmaktadır. Dolayısıyla korku hoşgörüsüzlüğü, hoşgörüsüzlükte korkuyu tetikler. Uzlaşmak için önemli olan bir fikiri, bir görüşü kabul etmeden de hoşgörüyü gösterebilinir. Yani olması gereken de budur. 

Demokrasilerde, sınırsız düşünce alternatifi ve sayısız yaşam biçimi vardır. Bu düşünce alternatifleri kabul edilmese de fakat yaşamalarına izin verilmelidir. Buda, hoşgörünün taa kendisidir. Hoşgörü sabırdır, sabır ilimdir, ilim de aklın olgunlaşmanın ateşidir.
Aşk ile, hoşgörü muhabbetiyle kalın...

Ehli Beyt yazarı ve Seyyid Seyfeddin Ocağı evlatlarından,
=Seyyid Hakkı=